Azerbaycan toprağında yetişen her ailede   ya şiir var, ya saz çalma var, ya müzik var.

Benim babamda şiir yazan, müzik aletlerini kullanan biriydi. Bende o babanın oğlu olarak, vatandaşımızdan, çevremizden, insanların alın terinden, emeğinden, hayat şartlarından inandığım ve emin olduğum yerlerden besleniyorum. Bu insanlardan ilham alarak yazı üretiyorum. Her yazımda umut veren, ışık saçan konular, uyaran, hatırlatan konu ve bilgileri aktarıyorum. Ben bu insanlara her şey yakışırı anlatalım, gösterelim, diyenlerden biriyim. Dedelerimin zamanında misafirleri ağırlarken, içten, ruhtan davrananlar vardı. Şimdi davet edenlerin içinde ruh yok. Ben o ruhu görüyorum, hissediyorum. İstiyorum ki, bu insanlar işin içine ruh koysun, alın teri döksün. Ben istiyorum ki, bu insanlara el veren, omuz atan, evinde ziyaret eden, zaman ayıran insanlardan olalım.

Bu ülkede muhtarlar, mahallenin dili olsun, gözü olsun, kulağı olsun.

Belediye başkanı ilçesi için yüreğini koysun. Gözü sokaklarda olsun, kulağı şikayetlerde olsun. Vatandaşı duysun, gençleri duysun, emeklileri görsün, sokaklardan geçsin, caddelerde yürüsün. Ama ilçesini denetlesin, takip etsin, ekibini çalıştırsın. Verdiği paranın karşılığını hizmet olarak alsın. Bunu takip eden belediye başkanlarına ihtiyacımız var. Şimdi zamanını dolduran insanlara para veriliyor. Bu insanları çalıştıracak başkan olmadığını görüyorum. Bu da içimi yakıyor, o işçiyi, o memuru çalıştıracak başkanın olmaması bakırköy’lüyü rahatsız ediyor.

Ayson Karabağ

Yazar-Gazeteci