Hayatın en lezzetlisi, en keyiflisi evlattır. Evlat, evlat olmadıktan sonra canın da tadı olmaz. Onun için yediğin yemekte evlat varsa lezzetlidir, su keyiflidir, çay keyiflidir, sohbet iyidir, tatil keyiflidir. Onun için 20 yıl onun büyüdüğü gözlerinin içine bakarak büyütürsün. Yemiyorsun, içmiyorsun, evlatlarımız büyüyorlar. Gözlerinin içine baktığımız, hayalleriyle büyüttüğümüz evlatlar bir günaydın demeyince, merhaba demeyince işte o zaman dünyalar başınıza yıkılıyor. Acaba evlat zaman zaman annesi babasını üzdüğünün farkında olabiliyor mu, görebiliyor mu? Evlatlar, her anne baba için canından daha tatlıdır. Canımızdan daha kıymetlidirler. Acaba biz mi yanlış düşünüyoruz. İlk can mı gelir yoksa evlat mı? Biz evlat olarak anladık. Halen de öyle biliyoruz, öyle yetiştik. Bir 20 yılımın tekrarı yok. İkinci yolu yok. Tekrarı olmayan bir yola girdik. İşte biz bu yolda gözlerimizin içine bakarak aynı havayı, aynı yemeği, aynı aşı, aynı ortamı yaşamak istiyoruz. O zaman bize lezzet oluyor, yoksa zehir oluyor.

Ayson Karabağ

Yazar-Gazeteci