Düşünme, insana özgü bir davranış şekli; insanın fikri hayatını dile getirir. İnsanı, hayvandan ayıran en belirgin özelliktir. Onu bilinç, zeka ve akıldan ayrı tutmak gerek. Ama olguların düşünmeye dönüşmesinde bilinç kararlı olmayı, zeka ileriye dönük yenilik ve inceliklerin ortaya çıkmasını ve akıl ise düşünme yeteneğinin oluşmasını sağlar. Uzmanlar düşüncenin düşündükçe içine gömüldüğümüz bir bataklık olduğunu da söylerler. Kısaca azı karar, çoğu zarar. Dozunu iyi ayarlamak gerekir. Aksi halde insanın ruh sağlığının bozulmasına nedendir. Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları hastanesi bahçesindeki düşünen adam heykeli bunu ne de güzel açıklamakta. Yalnız düşünme, düşünebilme yaşla da ilgili bir durum. Kişinin belli bir yaşa gelmesiyle başlar, ölümüyle sona erer. Önemli olan düşünmeyi hayal etmekten ayrı tutmak ve yapılabilecek şeyleri düşünmek. Düşünme genellikle insanı ileriye ışınlıyorsa da zaman zamanla da maziye de ışınlandırır. Geçmişte yaşanmış güzel şeyler mutluluğa, acı ve ızdıraplar ise üzüntüye sevk eder. Gözyaşlarının akmasına neden olur. Ama şu bir gerçek ki, onsuz da yaşamak mümkün değil. Çünkü, düşünme bir bakıma insanın kendi kendiyle konuşur halidir de. Yalnızdır ve karışanı yoktur. Kişi istediği her şeyi düşünebilme özgürlüğüne sahiptir. Kötüsü insanda karamsarlığa, iyisi ise iyimserliğe yol açar. İyimser kimseler sabrı, metanati, dayanışmayı ve paylaşmayı bilen kimseler olup, onlar için mutluluk her şeyin önünde gelir. Karamsar insanlarda bu güzellikleri bir arada bulabilmek çok zordur. O nedenle devamlı mutsuzluktan, hayatın şikayetinden bahsedir dururlar. Bu gibi insanları mutlu kılmakta hiçte kolay değildir. Bu kişiler toplumda da çok sevilmezler. Hep kendilerini yalnız ve başarısız hissederler. Halbuki düşünme kişinin kendi kendini tanımasına da vesile olur. Descartes, “Düşünüyorum o halde varım” demişken, Karacaoğlan ise; “Devranım var, demim var/Yar yitirdim düşüncem var, gamım var.” sözleriyle ne de güzel duygularını dile getirmiş. Yoksa düşün düşün… seninde bildiğin gibi.